Timberjack – monster z innej planety
Oponki z łańcuszkiem
Więcej papieru i mebli…
Na szczęście łosie jeszcze nie pouciekały
A tu – myślimy, ze leżał łos.
A tu myślimy, ze leżał łos.
Wiosna – wędrówki po zanikajacym lesie
Reply
Category Archives: Wypoczynek
Slalom w -16 stopni
Dwa tygodnie temu postanowiliśmy zacząć sezon slalomowy w niedziele 17.stycznia, czyli wczoraj. Od tego postanowienia temperatury spadły do -15. Dzień przed slalomowaniem, w duchu prosiliśmy, aby temperatura na stoku spadła do -20 stopni. W ten sposób moglibyśmy bez utraty honoru wycofać się z postanowienia. Niestety temperatura -16 stopni, zmusiła nas do bycia konsekwentnym. Po drodze obserwowaliśmy termometr w samochodzie: -16, -18, -20, -23!!! Jednak, mimo wszystko żadne z nas nie powiedziało – wracamy. Po 1,5 h dojechaliśmy do Gaustatblikk. Temp -15. Pomyśleliśmy, ze zjedziemy jeden raz i wracamy. Zjazdy rozpoczęliśmy od… kakao…,a potem już nikt nie dałby rady nas ściągnąć ze stoku.
Kurtka puchowa jak skrzydła dodała lekkości i ciepła!
Do zimy trzeba się wspiąć
Odwiedziliśmy znajomych w górach. Po drodze siąpił deszcz, który przy powolnym wznoszeniu się samochodu nad poziom morza zamieniał się w śnieg. I nagle wjechaliśmy w krainę odfarbowaną. Olbrzymia naturalna scenografia otworzyła się by nas wpuścić na scenę.
po drodze do hytty
Bez wątpienia ZIMA
A w domku TAKA kolacja!
Gravet Ørret – czyli pochowany pstrąg. Grav – znaczy grób, gravet – pochowany.
Gravet Ørret – mięso pstrąga oddzielone od szkieletu. W smaku przypomina śledzie w oleju.
Pochowany pstrąg w pieczonym “naleśniku” (Lefse) z ziemniaków. W środku: pstrąg, cebula, sałata Rucola, pieczone ziemniaki i kwaśna śmietana.
Cale szczęście, ze wszyscy jednomyślnie mieli ochotę pójść na narty!
Pierwsza trasa w dodatniej temperaturze była trudna. Śnieg przyklejał się do nart i nie można było zjeżdżać.
Trasa druga – perfekt! – Narty ślizgały się jak trzeba, nie za wolno i nie za szybko.
ALE…. nic nie jest za darmo. Powrot w ciemnościach do zamarzniętego samochodu – nie mogliśmy otworzyć drzwi!
Ratunek w naturze – zawsze warto!
Tak jak przypuszczaliśmy – jak się nie wyjedzie na Swieta, to się siedzi, je i ogląda telewizję. Udało nam się wyrwać ze szponów konformizmu i pojechać nad ulubione jezioro.
J zaczyna z M ćwiczyć jazdy. Pierwszy raz J na trasie.
Do jeziora wpada piękny strumień, który wije się po wzniesieniach i toruje sobie droge powalając olbrzymie drzewa.
A jak toruje, to zbiera porzucone gałązki i tworzy Environmental art
J postanowił przedostać się na druga stronę. Serce matki łomotało (bo -8 stopni), ale ojciec zapytał, a kiedy ma to zrobić? Jak nie teraz może nigdy. Udało się bez moczenia.
Ale jak wiemy z doświadczenia – jak się wejdzie, przejdzie i przeskoczy to trzeba wrócić, co okazało się nie takie proste. Poszliśmy wzdłuż wspinającego się strumienia, by znaleźć przejście.
Wygląda to poważnie, ale udało się bez moczenia.
Strumień rozgałęzia się, by za chwile połączyć, a potem rozdzielić i spotkać ponownie trochę niżej – fascynujące.
Piękne, stare drzewo trzyma się kamienia pazurami życia.
Za “staruszkiem”o wiele młodsze drzewo wypłukane i powalone przez cierpliwy strumień.
A na wzniesieniu czekał na nas las ze srebra.
Konkluzja – zawsze warto odwiedzić naturę. Trzeba tylko przezwyciężyć grawitacje, podnieść “pojemnik” załadowany świątecznym jedzeniem, otworzyć drzwi na zewnątrz i ruszać nogami.
Bergamo cd.
Wystawa kostiumów Malewicza do futurystycznej opery: Victory over the Sun (Russian: Победа над Cолнцем, Pobeda nad Solntsem)premiera w 1913 w Luna Park in Saint Petersburg.
Wystawa kostiumów Malewicza do futurystycznej opery: Victory over the Sun (Russian: Победа над Cолнцем, Pobeda nad Solntsem)premiera w 1913 w Luna Park in Saint Petersburg.
Wystawa kostiumów Malewicza do futurystycznej opery: Victory over the Sun (Russian: Победа над Cолнцем, Pobeda nad Solntsem)premiera w 1913 w Luna Park in Saint Petersburg.
Wystawa kostiumów Malewicza do futurystycznej opery: Victory over the Sun (Russian: Победа над Cолнцем, Pobeda nad Solntsem)premiera w 1913 w Luna Park in Saint Petersburg.
Bergamo – widok z murów obronnych na “dolne miasto”
Bergamo – widok z murów obronnych na “dolne miasto”
Kolejka, która wspina się na Cita Alta
Ostrzeżenia dotyczace przebywania na najwyższym wzniesieniu Cita Alta
10 dni w Italii – Bergamo
Po wizycie w muzeum Accademia del Carrera i wystawie Malevica w muzeum sztuki współczesnej wspięliśmy się do starego miasta. Tam czekała na nas fantastyczna Bazylika Maria Santa Maggiore.
10 dni w Italii – Przez góry do Bergamo
Ostatnie dwie noce postanowiliśmy spędzić w Bergamo. Stamtąd tez odlatywał nasz samolot powrotny, wiec oszczędziło nam to ok. 2h jazdy, które musielibyśmy pokonać wracając z Bosco Ch. Jednakże zamiast gnać prosto do Bergamo, pojechaliśmy przez góry, zawiłymi drogami przed siebie.
Pożegnaliśmy włoskie mieszkanie w Bosco
Po drodze weszliśmy na skarpę, by zobaczyć po drugiej stronie doliny sanktuarium Santa Maria delle Corona, w którym byliśmy wcześniej. Wejście na skarpę było zabezpieczona ogrodzeniem na którym wisiały takie ostrzeżenia.
Bardzo złe zdjęcie, ale tylko na nim widać sanktuarium “wmontowane” w skałę.
W Bardolino nad jeziorem Garda wypiliśmy kawę, wchłonęliśmy jakieś ciastka. A gdy zobaczyłam przekwitnięte drzewa mimozy nie pozostało mi nic innego (tzn.nic mnie nie mogło powstrzymać) jak pozbierać strączki z nasionami. Nie sądze aby się przyjęły w doniczce, ale warto spróbować. Potem ruszyliśmy do klasztoru Dominikanów Madonna del Flassino.
Piękny klasztor z typowymi krużgankami. Niestety mnisi, prawdopodobnie bez wyrzutów sumienia trzymają w klatce ptaki, w fontannie ryby i żółwie. Największe wrażenie zrobiły na mnie ściany wypełnione udokumentowanymi w formie obrazków podziękowaniami za ocalone życie, np. z wypadków samochodowych. Niektóre zawierały wycinki z prasy z dokumentacją wypadku lub fotografią po np. operacji. Na zdjęciach są ludzie w każdym wieku. Zbliżeń nie będę publikować na tym blogu.
Klasztor Dominikanów Madonna del Flassino.
Kaplica w klasztorze Dominikanów Madonna del Flassino.
Kaplica w klasztorze Dominikanów Madonna del Flassino.
Ptaki w klatce na środku jednego z kruzgankow
Ryby i żółwie
BERGAMO
Bergamo to perełka. Do tego miasta nawet warto się wybrać na długi weekend. “Stare miasto” znajduje się na wzniesieniu i jest otoczone murem obronnym. Nazywa się Citta Alta. Mozna tez wjechać kolejka wyżej na wzniesienie San Vigilio – co zrobiliśmy wieczorem.
Dzień rozpoczęliśmy w muzeum Accademia Carrera. Zarówno mnie jak i M obrazy pochłonęły nas całkowicie. Kupiliśmy książkę i gdy się ja otwiera to jakby się przenosiło w inny świat. Tam własnie znajduje się Sebastian Rafaela.
Madonna del latte (Karmiąca madonna) – 1488-1490 – Bergognone (Ambrogio da Fossano ok.1453-1523)
Madonna del latte (Karmiąca madonna) – 1501 – Bernardino de´Conti (1470-1523)
Magddalena in meditazione, 1515-1530 – Giampietro (Giovan Pietro Rizzoli)
Madonna del latte (Karmiąca madonna) – 1488-1490 – Bergognone (Ambrogio da Fossano ok.1453-1523)
Madonna del latte (Karmiąca madonna) – 1488-1490 – Bergognone (Ambrogio da Fossano ok.1453-1523)
Madonna col Bambino 1440 – Jacopo Bellini (ok.1424-1471
Cristo in pieta tra Maria e Giovanni 1455 – Giovanni Bellini ok.1430-1516
Cristo in pieta tra Maria e Giovanni 1455 – Giovanni Bellini ok.1430-1516
Madonna col Bambino 1482-1483 – Carlo Crivelli
San Gerolamo (St. Jerome) 1460-1470 -Pittore Fiammingo?
San Gerolamo (St. Jerome) 1460-1470 – Pittore Fiammingo?
Madonna col Bambino, 1495-1500 – Giovanni Battista Cima da Conegliano e Bottega
Madonna col Bambino, 1495-1500 – Giovanni Battista Cima da Conegliano e Bottega
Madonna col Bambino, 1486 – Bartolomeo Vivarini ok 1430-1491?
Madonna col Bambino, 1486 – Bartolomeo Vivarini ok 1430-1491?
Trinita, San Pietro, Madonna col Bambino in trono, San Michele arcangelo, 1488 – Bartolomeo Vivarini ok. 1430-1491?
Trinita, San Pietro, Madonna col Bambino in trono, San Michele arcangelo, 1488 – Bartolomeo Vivarini ok. 1430-1491?
Trinita, San Pietro, Madonna col Bambino in trono, San Michele arcangelo, 1488 – Bartolomeo Vivarini ok. 1430-1491?
Trinita, San Pietro, Madonna col Bambino in trono, San Michele arcangelo, 1488 – Bartolomeo Vivarini ok. 1430-1491?
Compianto su Cristo morto 1510 -Bernardino di Mariotto (0k.1478-1566?)
Compianto su Cristo morto 1510 -Bernardino di Mariotto (0k.1478-1566?)
San Sebastiano 1501-02 – Raffaello Sanzio 1483-1520
Madonna col Bambino 1505 – Bartolomeo Veneto ok.1480-1531
Madonna col Bambino tra i santi Geralamo e Anna (Madonna Baglioni), 1511-1513 – Andrea Previtali ca. 1475-1528
Madonna col Bambino tra i santi Geralamo e Anna (Madonna Baglioni), 1511-1513 – Andrea Previtali ca. 1475-1528
Madonna col Bambino tra i santi Francesco d´Assisi e Chiara (St Clara) – Marco Basaiti ok. 1470-1530
Madonna col Bambino tra i santi Francesco d´Assisi e Chiara (St Clara) – Marco Basaiti ok. 1470-1530
Sant´Orsola e le diecimila vergini,1520-1525 – Andrea Previtali ok. 1475-1528?
Sant´Orsola e le diecimila vergini,1520-1525 – Andrea Previtali ok. 1475-1528?
San Giovanni evangelista 1515 – Bergognone (Ambrogio da Fossano) ok. 1453-1523
Compianto su Cristo morto 1515-1525 – Pittore di cultura emiliano-veneta?
Canaletto?
xxx
xxx
xxx
La tumulazione di Alta (Pogrzeb Atala) 1859 – Giovan Battista Riva 1830-1910
La tumulazione di Alta (Pogrzeb Atala) 1859 – Giovan Battista Riva 1830-1910
Francesco Hayez 1791-1882
Francesco Hayez 1791-1882
Ricordo di un dolore (Pamiec smutku) 1889 – Giuseppe Pellizza da Volpedo 1868-1907
Ricordo di un dolore (Pamiec smutku) 1889 – Giuseppe Pellizza da Volpedo 1868-1907
10 dni w Italii – Wenecja jeszcze raz
Drugi pobyt w Wenecji przeznaczyliśmy na zwiedzanie muzeów. Niestety Bazilikę św. Marka i wjazd na wieże sobie odpuściliśmy z powodu kolejek.
Nagroda była Gallerie Dell´ Accademia. Bylo to dla mnie bardzo duże przeżycie. Może trzeba, jak te obrazy postarzeć się, by moc się z nimi identyfikować?
Crucifixion and Apotheosis of the Ten Thousand Martyrs of Mount Arart 1515 Vittore Carpaccio
Crucifixion and Apotheosis of the Ten Thousand Martyrs of Mount Arart 1515 Vittore Carpaccio
Madonna col Bambino e due Santi – Giovanni Belini, Venezia 1430-1516
Madonna dei cherubini rossi – Giovanni Belini, Venezia 1430-1516
Madonna dei cherubini rossi – Giovanni Belini, Venezia 1430-1516
Madonna col Bambino tra le sante Caterina e Maria Maddalena – Giovanni Bellini, Venezia 1430-1516
Madonna col Bambino tra le sante Caterina e Maria Maddalena – Giovanni Bellini, Venezia 1430-1516
Madonna col Bambino tra le sante Caterina e Maria Maddalena – Giovanni Bellini, Venezia 1430-1516
Madonna col Bambino, san Giovanni Battista e una santa – Giovanni Bellini, Venezia 1430-1516
Madonna col Bambino, san Giovanni Battista e una santa – Giovanni Bellini, Venezia 1430-1516
Sposalizio di santa Caterina, con i santi Rosa, Pietro e Giovanni Battista
Sposalizio di santa Caterina, con i santi Rosa, Pietro e Giovanni Battista
The Marriage of St. Catherine 1359(?) – Lorenzo Veneziano
Sposalizio di santa Caterina, con i santi Rosa, Pietro e Giovanni Battista
The Miracle of the Slave – 1548 – Jacopo Robusti detto Jacopo Tintoretto
The Miracle of the Slave – 1548 – Jacopo Robusti detto Jacopo Tintoretto
The Miracle of the Slave – 1548 – Jacopo Robusti detto Jacopo Tintoretto
Incoronazione della Vergine e angeli – Catarino 1362 (?)
detal: Miracolo della Croce a Rialto – Vittore Carpaccio 1460-1521
Processione in Piazza San Marco(?) – Gentile Bellini (1429-1507
Po mojej włoskiej “podroży” w Gallerie Dell´ Accademia, dotarliśmy do Domu Peggy Guggenheim, gdzie prezentowane są prace modernistów: Picasso, Rothko, Picabia, Kandinsky, Ernst, Cornell, Braque, Dali… Przejście z XIII w do XX, było traumatyczne. Formalizm w pracach tych ostatnich nie wycisnął ze mnie żadnej łzy. Chłód, próżnia i wacuum – uczucia wcześniej nieznane. Może mi to przejdzie? Może znowu zobaczę sens w czarnym kwadracie Malewicza? A może muszę narodzić się od nowa?
10 dni w Italii – Mantua (Mantova)
Dzień 7
Właściciel mieszkania, które wynajmowaliśmy w Bosco Ch. polecił nam Mantuę. Mantua przywitała nas targiem na placu Sordello. Chaotyczny/swojski widok zasłaniał uroki placu i nie można było tak naprawdę doświadczyć jego uroków. Targ jednak trwał bardzo krotko, i gdy wychodziliśmy z kilkugodzinnej trasy w Palazzo Ducale i muzeum w Castello di San Giorgio, z rynku zniknęły stragany, a po bruku uwijali się ludzie zamiatający trudny do oczyszczenia bruk. Z kamienic wypłynęły na plac stoliki kawiarni.
Niestety Mantua nie zrobiła na nas dużego wrażenia, ale myślimy, ze powodem jest niedotarcie do wszystkich ciekawych miejsc. Mieliśmy mało czasu i zapału, bo myśli przeniosły się znowu do Wenecji, do której mieliśmy pojechać jutro – a to oznaczało pobutkę o 6.00.
Targ na placu Sardello
Targ na placu Sardello
Bazylika St. Andrea:
10 dni w Italii – Wenecja
Dzień 4. Doradzono nam dojazd do Wenecji pociągiem, ale nas to nie przekonywało. Samochodem zaoszczędziliśmy czas. M znalazł mały port na mapie: Fusina, tam zaparkowaliśmy samochód i popłynęliśmy łodzią do Wenecji (ok.25 min), do portu przy kościele Gesulti. Byliśmy bardzo zadowoleni z tego rozwiązania. W ten sam sposób dotarliśmy na wyspę dwa dni później.
Pierwszego dnia, z założenia, włóczyliśmy się po mieście, bo miasto to jakby trójwymiarowy obraz, muzeum samo w sobie. Czasami weszliśmy do jakiego kościoła lub na wystawę należącą do Biennale w Wenecji. Kilka zdjęć:
Dopływamy do kosciola Gesulti
Palazzo Ducale
Palazzo Ducale
Piazza St. Marco og Basilica di St. Marco
Piazza St. Marco
Canal Grande og kościół Santa Maria d. Salute na horyzoncie.
Basilica di St. Marco z umieszczonym barakiem dla pracujących na wysokościach.
Gondole do wyboru do koloru, ale 80 euro za 30 min!
Cześć Biennale w Wenecji
Do dyspozycji Biennale oddawane są rożne lokale, np. kościoły.
W Wenecji rzemiosło kwitnie, a na wystawach sklepowych można zobaczyć bardzo ciekawe, albo dziwne rzeczy:
10 dni w Italii – Werona
Niestety skomplikowane jest szukanie odpowiednich zdjęć, bo iPhone i iPad, na których mam zdjęcia przestały współpracować z PC. Dlatego najpierw wrzucę zdjęcia, a potem będę porządkować i podpisywać.
Dalszy ciąg Museo di Castelvecchio w Weronie.
Dobrze być poza sezonem. Można w spokoju przepływać z pomieszczenia do pomieszczenia. Własnym tempem. Każdy obraz można studiować godzinami. Powinna istnieć wypożyczalnia obrazów, tak jak książek; bierzesz obraz z XIII wieku do domu na miesiąc i zakrywasz nim telewizor.
Fragment muzeum
Widok z muzeum
Dom nieszczęśliwej miłości. Właściwie nie mieliśmy zamiaru tam dotrzeć, ale było po drodze – Dom Juli Cassa di Giulietta. Oczywiście dom nie jest miejscem gdzie Shacespeare umieścił swoja historie, ale wszystko wskazuje na to, ze spełnia on wyjątkowa role. Ludzie z całego świata przyjeżdżają tu by prosić Julie o miłość. Mur wejściowy zasypany jest prośbami i listami do Julii. Wnętrza domu są jakby scenografią, pozostałą po ostatnim przedstawieniu. Wszystko jest fikcją, a jednak jak religia wypełnia tęsknoty ludzi i daje nadzieje. To miejsce daje ludziom to czego, żadne muzeum dać nie może, dlatego zawsze w nim pełno ludzi.
Słynny balkon. Tu nowożeńcy robią sobie zdjęcie na szczęście.
Widok z okna Cassa di Giulietta
A ten wehikuł czasu to miejsce do pisania listów do Julii. Apropos – poczta tez można wysłać.
Wejście na podwórko.
Chiesa di S.Anastasia (Kościół Sw. Anastazji) 1260 – włoski gotyk.
Capella Del Rosario (1585-1596)
Trudno uwierzyć, ze to ludzie stworzyli taka architekturę. Bez 3D programów i maszyn. Oni mieli coś co było bardzo tanie – CZAS. Wartość czasu mierzona wartością robotników, czyli za darmo. Dodatkowo w nagrodę zarezerwowane miejsce w raju.
Altare Centrego (1488-1502). Dedykowany dominikaninowi Tomaszowi z Aquiny . Obraz “Nasza Pani”namalowany przez Girolamo dai Libri (1477-1555) . Madonna siedzi miedzy Sw. Tomaszem i Sw. Augustynem.
Kościół Sw. Anastazji
Kościół Sw. Anastazji
Wieczorem obiad w Ristorante – Kościele Sw. Mateusza! Losy tego kościoła są bardzo nietypowe. Był wojskową pralnią w czasie 1 wojny światowej, magazynem, warsztatem produkującym dywany.
Restauracja w Kościele Sw. Mateusza
Wnętrze
Okna w podłodze odsłaniające podziemie kościoła.
Mijaliśmy przybyłe tego lata borówki i jagody
Wydarzenie – cała 3 na wycieczce, czyli junior tez. Trzeba wykorzystać ostatnie dni słońca, zanim pokryją nas ciągnące się tygodniami deszcze.
W tym roku obrodziły jagody i borówki. Pierwsze zapasy w zamrażalniku i z pewnością wystarczające, ale gdy się przechodzi obok zasypanych na czerwono i fioletowo krzaczkach to serce ściska, ze śnieg zadusi takie skarby.
Zarośnięte stare drzewo. Wygląda jakby się przystroiło by różnić się od innych drzew.
Borówki
Borówki uwielbiają rosnąć przy starych pniach.
Spóźniłam się – Nenufary już wchłonięte przez staw.
Kreta lato 2015
Kolejny raz trzeba było dziecko odciąć od komputera i spędzić jakiś czas razem.
Wybraliśmy północno-zachodnia Kretę, ok 25 km od Chani. Czasami media straszyły nas kryzysem w Grecji, a nawet odradzały lot, ale stwierdziliśmy, ze na wyspie powinno byc spokojnie. I tak własnie było. Tylko rozwieszone plakaty namawiające do NIE (OXI) przypominały, ze coś w powietrzu wisi. Jak zwykle sporo czasu spędziliśmy w samochodzie. Przejechaliśmy ok.1000 km.
Zdjęcia z I-Phona – myślę, ze kamera jest coraz gorsza.
Co jakiś czas będę dopisywać komentarze do zdjęć.
OXI – nie
2.07 – przyjazd na miejsce
Mieszkanie (studio) 2 pokoje. Sympatyczne, ale sprzątane powierzchownie. Jak zawsze po kilku dniach przyzwyczailiśmy się do standardów, oprócz jednego – strasznie twarde łózka.
wieczorne wyjście na kamienista plaże, pokryta wiklina a może bambusami?
Wiklina/bambusy wyrzucone przez morze na plaże.
Przez cały pobyt słuchaliśmy greckiej super stacji w samochodzie
3.07. – wyprawa na półwysep Onichas do miasteczka Afrata i na pobliska plaże.
W słońcu 48-50 stopni. Trudno zrozumieć, ze roślinność jest pomimo wszystko tak bujana. Wydaje się ze rośliny walczą o wodę, ale może one maja bardzo długie korzenie, które docierają do głębokich po wiosennych pokładów.
Pierwsza kąpiel na plaży w zatoce Afrata. Ale takie plaże, z parasolami to nie w naszym guście. Przez wiele dni testowaliśmy rożne plaże, ale do tego wrócę.
Po drodze dostrzegliśmy malutka zatokę, zasypana wyrzucanymi na brzeg śmieciami i bambusami. Musieliśmy zbadać osobiście.
Te skały są bardzo ostre, łatwo się zahaczyć… są jak pumeks
kwitnący kaktus
Po drodze, obrazek zanikającej formy transportu. Po jakimś czasie osiołek został załadowany butlami gazowymi. Na nodze miał olbrzymią ranę.
Takich kaplic, utworzonych przy jaskiniach, odwiedziliśmy sporo.
M czekając leniwie na obiad na hamaku w tawernie. W tej samej restauracji zjedliśmy również nasz ostatni obiad, przed odlotem.
4.07. – J+J leniwie, studio i basen. M pojechał w dzikie tereny półwyspu Onichas. wieczorem odkrywanie okolic i szukanie sympatycznej tawerny, aby zjeść obiad.
Typowa, kamienista plaza w tej części Krety. Na takich plażach można było zobaczyć greckie rodziny, odpoczywające po dniu pracy. Turyści na plażach z piaseczkiem…
Kryzys w Grecji na Krecie manifestuje się m.i. wizualnie przez niedokończone inwestycje budowlane.
Obiekt, tuz nad samym morzem – na sprzedaż.
5.07 – wyprawa do Elafonisi – wyjątkowej plaży na lagunie.
Pomimo, ze jest to bardzo popularna plaza, M optymistycznie (jak zawsze) stwierdził, ze jeśli odbijemy od plaży w lewo, albo w prawo, z daleka od ludzkich fok, to na pewno znajdziemy coś bezludnego.
Droga przez tunel, tak wąski, ze na zmianę przepuszczane są samochody jadące w przeciwnych kierunkach.
ok, plaza Elafonisi jest super, ale nie lubimy takich systematycznych fabryk opalających. Trzeba szukać, dalej.
Niestety, tereny dzikie nie oferują żółtego piaseczku, lecz kaktusowate krzaczki i ostre skały z “pumeksu”. Trzeba szukać dalej.
JEST! Cudowna, tylko dla nas “z basenem”. Bezimienna.
Nurkowanie z maska obowiązkowe. Pływanie z rybami nigdy się nie nudzi.
Po drodze tawerna z widokiem na bujną dolinę. Obowiązkowa grecka sałatka. Tajemnicą greckiej sałatki są wspaniale pomidory, ogórki i lokalna oliwa z oliwek + pyszny chleb z oliwą, solą i oregano.
6.07. Wyprawa do Chani – jednego z większych miast, na którego lotnisku wylądowaliśmy. Chania to kontrasty pomiędzy dopieszczonymi turystycznymi zaułkami, a ruinami. Najlepiej nie patrzeć do góry.
Restauracja czeka na turystów.
Piękne turystyczne zaułki w Chani.
Port w Chani
Bardzo stara restauracja w jednym z parków
Toaleta damska w tej samej restauracji
Rynek i bazylika – muszę znaleźć nazwę.
Fikus
Fikus
Kwiaty rosną demokratycznie – wszędzie.
Meczeto-kościół.
Prywatne podwórko z własną kapliczką.
Obiad w portowej restauracji
Pierwszy raz jadłam mątwy. Niestety moje receptory smakowe nie potrafią odróżnić owoców morskich. Mątwy, ośmiornice albo kałamarnice smakują tak samo – smutne.
M zamówił kałamarnice
7.07. Wyprawa do Polyrinia. Wizyta w warsztacie Yorgosa Tsichakis, który tworzy produkty rzem. art. z drzewa oliwkowego. Kąpiel na plaży Phalasarna.
Krajobraz z plantacjami drzew oliwkowych
Widok na kaplice i cmentarz. Weszliśmy na gore, widoczna za kaplica), gdzie znajdują się ruiny hellenistycznych zabudowań. Ślady ludzi na tym terenie maja 3000 lat.
Polirynia – rodzinne grobowce. One świadczą o więziach rodzinnych. Nie ma pojedynczych grobów – każdy należy do jakiejś rodziny i grobowca.
Po drodze spotkaliśmy przywiązanego osła. Wracając napoiliśmy go woda z butelki.
Po drodze weszliśmy do malej kapliczki
Na szczycie
Na szczycie
Na szczycie
Widok ze szczytu na Polyrinia
Malutka tawerna w Polyrinia. Jak zwykle zamówiliśmy grecka sałatke i sok ze świeżych pomarańczy.
Pomimo, ze Polarynia jest miejscem odwiedzanym przez turystów, jak wiele miejsc na prowincji czas się zatrzymał.
Sklepik Yorgosa Tsichakis z rzemiosłem z drzewa oliwkowego.
Sklepik z rzemiosłem z drzewa oliwkowego.
Yorgosa Tsichakis w sklepiku z własnymi wyrobami.
RAKI – (“grecka wodka”) produkowana przez Yorgosa Tsichakis. Czysta i wymieszana z miodem z własnych uli (Rakomelo).
Plaza Phalasarna – kąpiel i słońce do wieczora
8.07 – Półwysep… Wizyta w dwóch klasztorach: Agia Triada i Gourverneto oraz w kaplicy-jaskini. Horafakia. A na końcu na plażę gdzie był filmowany Grek Zorba – Stavros.
Klasztor Agia Triada
Klasztor Agia Triada
Klasztor Agia Triada
Klasztor Agia Triada
W klasztornej piwnicy dojrzewają wina produkcji mnichów.
Do klasztoru Gourverneto nie weszliśmy, bo była sjesta. Poszliśmy ścieżką przez góry do Katholiko – kaplicy przy jaskini.
9.07. – Kissamos, wizyta w Muzeum Archeologicznym, plaża Trachillos.
Kozy to najbardziej popularne zwierzęta domowe – podstawa do produkcji znanego greckiego sera FETA
Taki krajobraz z ulami jest norma.
Miasteczko Kissamos – bardzo grecka estetyka. Tutaj zjedliśmy obiad i poczekaliśmy na zachód słońca.
Kissamos
10.07. – Wyprawa na druga stronę, czyli na południowe wybrzeże do Paleochora.
Paleochora
Kolejna kapliczka w jaskini
12.07. – Spokojny dzień na plaży Rowdoucha, w cieniu, na słońcu i w wodzie. Super kombinacja, gdy 48 stopni pod słońcem.
13.07. – Wizyta w klasztorze (monestery) Gonias, włóczęga po miasteczku Kolimbari, plaża Rowducha i powrót na msze do klasztoru Gonias.
Widok z klasztoru Gonia – czekamy na msze.
klasztor Gonias
Turecka kula armatnia, która utkwiła w murze klasztoru w 1867 roku i dziś świadczy o sile wiary – jak to wytłumaczył nam pewien mnich.
Miasteczko Kolimbari
Powrót na ulubiona plaże z cieniem Rowducha.
A wieczorem obiad w Tawernie, gdzie jedliśmy pierwszy obiad w czasie naszego pobytu.
14.07. – powrót. Samolot był o 19, wiec objechaliśmy półwysep na którym znajduje się lotnisko.
Kawa i lody w bardzo turystycznej miejscowości Marathi.
Nad chłodnym północnym krajobrazie. Z 48 stopni do 19 !!! Brrrrr
Widok na Krete
Widok na Krete
Widok na Krete
No i na północy, wilgotno i ciągle jasno. Słońce ciągle jeszcze zachodzi po 22.00
Na stoku, pierwszy raz tej zimy
Strach w oczach. Lat przybywa, a w głowie tak jakby ubywało. Pojechaliśmy na stok. Pierwszy raz tej zimy. Dziecko tez – dobrze, ze nie można zjeżdżać z komputerem. W zeszłym roku zainwestowałam w buty. Takie ładne, feminin, i tylko kilka razy w roku wychodzą z szafy.
Widok se stoku Gaustablikk na Rjukan, miasteczko gdzie rozegrała się walka o ciężką wodę.
Niestety zepsuł się wyciąg i musieliśmy czekać 45 min. Brrrrrr! Brrrrr! Zimno. Stanie w butach narciarskich…nic przyjemnego.
A sprytni, zadzwonili do Czerwonego krzyża…
Rjukan z samochodu
Stacja w Rjukan (na liscie Unesco). Stąd, w 1944 roku odpłynął prom z ciężką wodą. Norweski ruch oporu założył ładunki wybuchowe i prom, po krótkim czasie eksplodował.
Święta w Pueblo Acantilado
Święta w Pueblo Acantilado, Hiszpania 18-30 grudnia.
Pierwszy raz postanowiliśmy spędzić Święta inaczej. Dla mnie była to ucieczka on gotowania. Dla nas wszystkich od objadania się, chociaż muszę przyznać, ze w czasie Świat restauracje miały całościowe meny, czyli 5-7 zakąsek, danie główne oraz deser. Za każdym razem wychodziliśmy objedzeni, a ze obiad jada się tu po godz. 19.00 lub 20.00 noce były fatalne! Pomimo, ze mieszkaliśmy w miejscu wypoczynkowym, nie potrafiliśmy usiedzieć na miejscu, przejechaliśmy ponad 1000 km!
Zakaski
A to się nazywało Foie. Sprawdziłam, to jest wątróbka ze specjalnie tuczonej kaczki. Dobrze, ze tego nie wiedzieliśmy wcześniej.
Ośmiornica frytkowana
Główne danie – Zając
Pueblo Acantilado to mini-miasteczko hotelowe, zawieszone na stromej skarpie.
Przez 5 dni mieszkaliśmy na skarpie z widokiem na morze. Potem przenieśliśmy się do mieszkania z widokiem na basen i miasteczko
Pueblo Acantilado
Oczywiście miasteczko ozdobione dekoracjami świątecznymi. Szopka i świecące choinki. Trochę dziwne, bo bez śniegu, zielono i kwiaty kwitną, ale na pewno bardziej podobnie do klimatu historycznych narodzin Jezusa.
Widok z balkonu w mieszkaniu nr 2. Niestety woda w basenie była bardzo zimna, a na zewnątrz 14-17 stopni
Pueblo Acantilado leży ok. 22 km. na północ od Alicante. Do Alicante dotarliśmy kilka razy. M. innymi “wdrapaliśmy się” windą na gore Monte Banacentil, gdzie znajduje się zamek St Barbara. Wspaniały widok na Alicante. Z Wiki: “Zamek znajduje się na wysokości 166 m n.p.m., na nagiej, jasnej skale. Początki założenia sięgają prawdopodobnie IX wieku, a nazwa może wywodzić się z arabskiego Banu-lQatil, czyli małżowina uszna (kształt góry).”
Widok z zamku na Alicante
Widok z zamku na Alicante. Taka okrągła arena po prawej stronie, poniżej środka to arena korridy
Widok z zamku na port Alicante
Widok z zamku na Alicante
Góra Banacantil, na której znajduje się zamek Sw. Barbary
Pojechaliśmy tez do Guadalest: “Little of the castle of San Jose (Saint Joseph) remains. It can be seen at the highest point of the cliff towering over the old walled town. The castle was very important due to its strategic situation. It was originally constructed in the 12th century, was reformed in the 15th and in 16th centuries, was practically leveled by an earthquake in 1644. The 1644 and 1748 earthquakes and the bomb attack in 1708 in the Succession War were responsible for its destruction. The Alcozaiba fortress is an 11th century fortress built by the Moors. It is located on the property of the Orduña House. Today all that is left is a restored tower.” (http://www.guadalest.eu/buildings-castles/alcozaiba-san-jose.htm)
Guadalest
Guadalest
Guadalest
Guadalest
Panorama z gory Guadalest na bardzo specjalne jezioro o kolorze jezior polodowcowych
Wyprawa do Port del Calp i wejście na gore Penyal de Ilfach, 332 m. Bardzo stromy klif, nie udało nam się wejść na gore, bo było bardzo ślisko, ale widok tak czy inaczej fantastyczny! Miło tez wiedzieć, ze przed nami tym szlakiem szedł pan Hemingway.
Widok na z Penyal d`Ifach na “Ibizę” – podobno przy dobrej pogodzie jest to mozliwe
Widok z Penyal d`Ifach w El Callpe
Widok z Penyal d`Ifach an El Callpe
Widok z Penyal d`Ifach an El Callpe
Wyprawa do Elche. Miasto słynie z Ogrodu palmowego El Huerto del Cura, gdzie znajduje się bardzo specjalna palma Imperial Palm. Jest to palma, która wypościła nowe pędy zbyt późno i wyrosły z matki zbyt wysoko. Matka dostarcza pokarm tym siedmiu “darmozjadom” od 165 lat,he! he! Cytuje ze stron ogrodu: This rare specimen of Palm Tree is the main reason for the popularity of the Huerto del Cura. Its name comes from the Empress Elisabeth of Austria (“Sissi”), to which Chaplain Castaño dedicated when she visited the orchard in 1894. A memory of this visit also lies in the bust of the Empress situated at the north wing of the Imperial Palm Tree.
The Imperial Palm Tree is approximately 165 years old. Far from being old, it is in its prime if we bear in mind that palm trees live without many problems for more than 200 years.
Its value as a botanical phenomenon lies in the fact that it deceives the laws of biology:
– The shoots of this specimen of palm tree generally develop at the base of the tree, when it is between 10 and 15 years old, however in this case they were formed when the father palm tree was more than 60 years old and at a very uncommon height of 2 metres, very far from the roots, where there is less sap.
– The palm tree has a large number of shoots (7) and has developed in perfection and symmetry.
– The children palm trees have acquired a colossal size after more than 130 years, feeding off the sap that comes from the central father palm tree.
Shortly before 1900, Chaplain Castaño set up a support to avoid that the weight of the children palm trees made them pull apart from the father palm tree. Currently, this formidable candelabra tree with 8 arms weighs more than 8 tons, measuring 17 metres in height. Some of the children palm trees have lost part of the harmony that they once had, but its grandeur and nobility remain indisputable.
(http://jardin.huertodelcura.com/en/la-casa/)
Imperial Palm
Gigantyczne kaktusy
El Huerto del Cura
El Huerto del Cura
El Huerto del Cura
El Huerto del Cura
El Huerto del Cura
El Huerto del Cura
El Huerto del Cura
El Huerto del Cura
Wprawa do Althea: takie sobie przeciętne miasteczko w Valencji.
Wycieczka do Alcoy, rezerwatu i Santuar de la Font Roja.
Miasteczko – może Relleu? Nie jestem pewna, ale zrobiło na mnie wrażenie. Gdy weszliśmy na wzniesienie to w mieście było słychać dziecięcy chór, śpiewający prawdopodobnie świąteczne kolędy. Atmosfera była niesamowita. Dźwięk unosił się nad miastem jak w gitarze.
Zatrzymaliśmy się przy ruinach jakiegoś domu. Takich opuszczonych domów widzieliśmy bardzo dożo. Prawdopodobnie i z Valencji młodzi uciekają ze wsi i rodzinne dobytki zmieniają się w ruiny, bo nikt ich nie chce kupić.
Santuar de la Font RoyaResztki po klasztorze a obok nowoczesne centrum naukowe (zdjęcie poniżej)
Po drodze zatrzymujemy się na cmentarzu. Bardzo zadbany i oczywiście dla nas bardzo inny.
A konewki wspolne
Wieczorem, po zjedzeniu olbrzymiego obiadu dotarliśmy do Alcoy.
Patronem Alcoy jest Sw. Jerzy.
Święty Jerzy
A to są relikwie, ale nie wiem czyje.
Relikwiarz
Alcoy
Lewa strona szydełkowej szopki
Prawa strona szydełkowej szopki
Alcoy
Kilka zdjec z Alicante: (wszystkie zdjecia robione iPhonem – przykre, ale zrobiłam sie leniwa jesli chodzi o dzwiganie lustrzanki…)
hmmmmmm… Święta…
Takich wiszących gwiazdorów, w rożnych rozmiarach spotykaliśmy we wszystkich miastach.
Ficus
Jak przystało na grudzień – lodowisko
Trudno uwierzyć, ze takie drzewa rosną na tej planecie (Ficus)
Alicante – centrum
To jest ciastko, nie muszla
dostaliśmy kawę z lodem. Gdy zapytaliśmy co mamy zrobić z lodem, kelner wzruszył ramionami…
