Budują, montują, hokus pokus i jedna scena, przy atelier stoi. 
Blues-miasto
Reply
Monthly Archives: July 2013
Bluesfestival
Dzień w atelier.
Od 1-4.08. miasto zmienia się w Missisipi. Blues, blues, blues. Przyjeżdża Van Morrison. Scena na której będą grac jest ok. 50 metrów od atelier. A teraz zaczyna się burza, wiec się odmeldowuje.
Dno jeziora
Tak wyglądają zejścia do jeziora, w którym się kąpiemy. Zapomniałam dodać, ze kamienie nie tylko bywają ruchome, ale również są śliskie.
Wystawa “Artysta, który kolekcjonuje sztukę”
Gallery
This gallery contains 38 photos.
Przez kilka dni nie mieliśmy internetu. Pojechalismy na wystawę “Artysta, który kolekcjonuje sztukę”. Mój kolega z akademii zaadoptował pofabryczne lokale i stworzył fantastyczne miejsce dla wystaw sztuki współczesnej. W tym roku pokazał swoja własną kolekcje, ponad 800 prac. Potrzebny byłby … Continue reading
Cienka skóra jeziora
Kaligrafia pływania na płynnym lustrze.
Kiedy skóra jeziora bywa spokojna, nagrzana i napięta, płynące ciało staje się ostre jak nóż. Tnie cieniutką powłokę, ale rana, w magiczny sposób goi się natychmiast. Jezioro śpi niewzruszone. Ciało, jak piórko, głaska jeziora delikatną skórę. Jest coś strasznego w tym intymnym kontakcie, nierówność sił. Bakteria na olbrzymie.
Ciało jest jak pędzel chińskiego kaligrafa piszącego wodą na gorących kamieniach. Wodne zapisy myśli, powoli ulatniają się i wracają do nieba.
Za najwyższą cenę, każdy może sprawdzić co jest på drugiej stronie tego płynnego lustra.
Panorama
Upalnie
To lato przejdzie do historii. Od 2 tygodni gorąco i ani kropelki deszczu. W gazetach piszą, ze to będzie lipiec jakiego nie było od 60 lat!!! Chcieliśmy uruchomić kajak-dwójkę, ale się okazało, ze z jednego pływaka ulatnia się powietrze. Wszystko wskazuje na to, ze musimy zamówić nowa “dętkę” do pływaka.
Z kajakowania nici, ale pojechaliśmy popływać. Na drodze do “plaży” leżał zaskroniec.
Leżał sobie na drodze i prawdopodobnie upajał słońcem. Przegoniliśmy go trochę na bok, aby nie stał się ofiarą samochodów, które dojeżdżają drogą do hytt.
Na jeziorze “awaryjnej” wody pitnej – tak, można się tu kapać, czekały na nas jeszcze większe fale niż wczoraj, ale bardzo ciepły wiatr.
Wzburzona woda pitna
Ulubione miejsce do pływania
M jak piłeczka buja się na falach.
Jest piękna, naprawdę letnia pogoda, czasami wieje bardzo silny, ale ciepły wiatr. Mamy ulubione miejsce do pływania. Postanowiliśmy poczekać do wieczora, by doświadczyć cieplej i spokojnej wody. Dziecko odmówiło jazdy z nami i przeniosło się do świta wirtualnego przed PC. Już po drodze niebo wysyłało granatowe sygnały, ze nie będzie tak różowo jak to sobie wyobrażaliśmy. Na jeziorze fale, a w oddali chmury spuszczają deszczowe zasłony. M jak gdyby nigdy nic, założył kąpielówki i po omacku zszedł do wody. Zawarczał, potem wydał dźwięk przestraszonego źrebaka i popłynął. Zamroziło mnie. M, drżącym głosem cierpliwie mnie przekonywał, ze jest ciepło. Udałam, ze mu wierze i pływaliśmy szczekając zębami – no nie było tak źle. :o)
Trochę więcej wody i można się bardzo zdziwić trafiając kolanem na coś twardego.
Nagrodą za “odwagę” jest lekkość ciała i uczucie ciepła, mimo braku słońca.
Nigdy się nie oswoję z ciemnością tutejszych jezior. Wejście do czarnej wody po niewidzialnych skałach i ruchomych kamieniach to wyzwanie. Poziom wody wysoki, czyli cześć skal została zanurzona. Dobrze, ze znamy teren i pływamy tam gdzie nic nas nie poskrobie po brzuchu. No i trolle, ormer Nøkken i inne potwory, nie udowodniono, ze ich nie ma na dnie.
Nøkken to postać mityczna, znana od czasów Wikingów, zwłaszcza w folklorze, bajkach i pieśniach ludowych z Norwegii i Szwecji. Nøkken jest personifikacja niebezpieczeństwa wody i może pojawić się w różnych przebraniach. Zwabia swoje ofiary by pogrążyć je w ciemności wody.
Nøkken – ilustracja Theodora Kittelsena, norweskiego malarza (1857-1914). Kittelsen stworzył ilustracje do norweskich bajek, które znaczą bardzo wiele dla narodowej tożsamości Norwegow.
Prawdziwe lato
Od powrotu z Hardangerviddy świeci słońce! Wcześniejsze doświadczenia z deszczowymi wakacjami powodują niepokój, ze za chwile słońce zniknie aż do jesieni. Wczoraj w radio słyszałam, ze mieszkańcy Norwegi muszą uzupełniać witaminę D – właśnie z braku słońca. Niby to wiemy, ale się zapomina. Są trzy sposoby: tabletki, solarium albo wyjazdy w zimie do ciepłych krajów. To ostatnie jest bardzo popularne, ale jak się pracuje w edukacji, to nie jest takie proste.
Trzeba się cieszyć z tych słonecznych dni, w ogrodzie.
A ściana w tle, przypomina, ze w przyszłym roku czeka nas malowanie.
Dianthus barbatus. (eng. Sweet William) Bardzo specjalne kwiaty, zarówno kojarzą mi się z domem rodzinnym jak M z ogrodem babci. A jak się nazywa på polsku?
Sempervivum
Ligularia przewalskii
Astrantia (eng. Abbey Road)
Hardangervidda
Wieczorem 27.06. wyruszyliśmy do “hytta” (prywatny domek w górach), którą udostępnili nam znajomi. Po drodze byliśmy świadkami demontowania starego tartaku:
Hytta leży w południowo-wschodniej części płaskowyżu Hardangervidda. Trochę pobłądziliśmy, bo tu nie ma adresów, he! he!, ale dzięki mapie i fotografiom, mogliśmy rozpoznać właściwy domek. Hytta leży na ok 750 m n.p.m, następne 700 metrów w gore i już jest się na płaskowyżu.
Następne dwa dni padał deszcz, ale bardzo nam to odpowiadało. Napaliliśmy w piecu, bo rano 6 stopni na zewnątrz, a w hyttcie 16. Spanie, czytanie i jedzenie.
30 czerwca – nareszcie przestało lać. Wyprawa do Ånundkleivnuten. Pięknie i trochę księżycowo. Kamyczki, kamyki, kamienie, kamloty i głazy. Strumienie, mokradła, kałuże, stawy i jeziora.
Krajobraz plaski i trochę jednorodny, łatwo się zgubić. Wraz z plecakiem dźwiga człowiek wątpliwości, czy to na pewno właściwy kierunek (nie ma malowanych szlaków).
Masz wrażenie, że góry się tobą bawią dostarczając obrazki znajome, a jednak obce. Hardangervidda nie chce dać się poznać, zaszufladkować wizualnie. Na twoich oczach bawi się w mimikrę, by wciągnąć cię do swojego niecywilizowanego środka. A po co? By pokazać ci, że jesteś tylko materią natury, by odsłonić twoja śmiertelność, by przywrócić cierpienie posiadania ciała. By w pragnieniu wody przypomnieć ci, że tak naprawdę jesteś wędrującym oceanem.
1 lipca. W hyttcie. M na rybach. Trochę słońca do 11.30, a teraz tak jakby na deszcz. Bezwietrznie jak gdyby natura nie mogla się zdecydować czy zapłakać, czy powiać. Zapłakała. M złowił 15 małych pstrągów i jeden duży. Te małe są najsmaczniejsze :o)
2 lipca. Wyprawa w kierunku starej tamy na jeziorze Tessungsjøen (1130 m n.p.m.) i dalej, dalej, gdzie oczy i nogi poniosą. Po drodze dochodzimy do Presteroi. Niesamowitego domu, z innego, minionego świata. Wędrowanie zajęło nam 9 godzin. 
3.07. Pada, pada pada. M nie wytrzymał i poszedł na ryby. A ja przeglądam moje zasuszone zbiory roślin (do makro fotografowania i nie tylko). Byłoby fajne znać te magiczne łacińskie nazwy, które z każdej roślinki robią “wip” (bardzo ważną osobę). Hippurius vulgaris (norweski: hesterumpe), Alopecurus aequalis (norweski: vassrevrumpe), eller Erigeron uniflorum (norweski: snøbakkstjerne), lub Potentilla nivea (norweski: snømure). …w następnym życiu…
Odwiedziły na owce:
4.07. Mgła jak rozpylone mleko. Czekamy do 12.00 i postanawiamy pojechać droga, która wznosi się ponad 1000 m, do Gavlen i nad jezioro Sønstevatn. Mieliśmy nadzieje, ze tam mgły nie będzie, ale była i przemieszczała się jak jedwab na wietrze odsłaniając tylko fragmenty. Zaparkowaliśmy samochód i wędrowaliśmy we mgle. Doświadczenie niezapomniane.
5 lipca. Zapowiada się słoneczny dzień. Zabieramy krem do opalania, hi! hi! Wyprawa w kierunku Fiskelaus, dalej Flottetjønni, Snakosflott, Snakos. Najpierw do góry, droga “traktorowa” i zdejmowanie ubrań, bo słońce piekło jak szalone. Gdy weszliśmy na tereny bez drzew, ubrania wróciły do łask, bo wiatr północny i jakiś wściekły. Spod kurtek wystawały nam tylko nosy i oczy. Całe wędrowanie przebiegało w takich warunkach. Wyprawa zajęła nam 11 godzin. Musze przyznać, ze ostatnie dwie godziny myślałam, ze oszaleje z powodu ciągłego wycia wiatru w kapturze goreteksu. Czy ktoś mógłby wyłączyć dźwięk?!! M był bardzo zadowolony – im “gorzej” tym lepiej – czół się jak ryba w morzu. W nagrodę – wspaniały widok 360 stopni ze Snakosflott. W okolicy bardzo dużo porzuconych rogów reniferów.
6 lipca. Dzień w hyttcie. Słońce! Słońce! Słońce! M mówi, ze taka pogoda jest okropnie nudna, szczególnie dla fotografów, ale bierze kamerę i rusza w drogę. Ja odpoczywam, czytam, sortuje rośliny, robię porządki, a potem obiad. Wspaniały prosty dzień.
Odwiedziły nas sarny.
7 lipca. Wyprawa do jeziora Rosjå, zaglądamy do domu Presteroi – czyli powrót do przeszłości, rok 1883. (a moze 1833?) Najpierw do starej tamy, ale tym razem po drugiej stronie strumienia, a potem do pary jezior Ljostjønn i Rosjå. Pierwszy raz w czasie naszego pobytu zrobiliśmy 1,5 godzinną przerwę pod wzniesieniem Ljostjønnbrotet.
Jeziora Ljostjønn i Rosjå
8 lipca. Jak ślimaki, pakujemy się i sprzątamy. Nie chcemy wracać. Na 11 dni zapomnieliśmy ten świat zwariowany, który czeka na nas na.p.m.
