Pierwszy raz w tym roku byliśmy na zjazdach w górach. Do samego końca wyjazd był pod znakiem zapytania, bo prognozy były nieciekawe: opady śniegu, -15 i wiatr 9m/s. Trochę uspokoiło się w nocy i postanowiliśmy jednak pojechać. Po drodze, na ostatnim odcinku stromego, zygzakowatego podjazdu utknęliśmy, bo samochody przed nami nie dawały rady podjechać. Zjechaliśmy trochę na pobocze, bo M był zdecydowany zakładać łańcuchy. Ponieważ zakładanie łańcuchów nie należy do przyjemności, (tak jakby zakładać komuś kaftan bezpieczeństwa – można się spocić) postanowiliśmy poczekać i obserwować sytuacje. Samochody naszej klasy, powoli się wspinały i M postanowił również zaryzykować. Dojechaliśmy, ok.-13, wiatr do wytrzymania, ale nie dało się odpocząć od sypania śniegu. Stoki zawalone śniegiem. Na niektorych człowiek tylko próbował przeżyć przyciąganie ziemskie. Natomiast dla J im gorzej tym lepiej, wiec dodatkowo jeździł off piste, czyli miedzy stokami do zjazdów.

Na karmniku czapka kozaka.

Pada śnieg, już drugi dzień! Ta puszysta biała substancja nic nie wazy, jakby powietrze się zmaterializowało (skrystalizowało). Szum i szuranie pługów śnieżnych nie pasuje do tej atmosfery. Na drogach korki i niespodzianki, wiec pługi jeżdżą jak w panice, z nosem przy ziemi, odrzucając ten biały cud do rowów. Bo to jest cud – miliardy miliardów kryształków i każdy ma inne “linie papilarne”. Linie papilarne palców nazywa się dermatoglifami (reliefami skory). Jak można nazwać “dermatoglify” śniegu? Sniegoglify? Krysztaloglify? Lodoglify?

http://www.lypophrenia.com/2010/far-too-regular-for-any-substance-meant-to-live/

http://www.storyofsnow.com/blog1.php/2010/02/14/how-to-classify-snow-crystals

Na podstawie doświadczeń w laboratorium: im większa wilgotność powietrza tym bardziej skomplikowane formy. A jak jest bardzo wilgotno i ok -5 to powstają igły.

http://www.its.caltech.edu/~atomic/snowcrystals/primer/primer.htm

P.S. Nie jest to dziwne, ze wiedza o dermatoglifach nazywa się daktyloskopia? Hmmm?

Niedziela? A gdzie podziały się te sześc dni co tkwią w kalendarzu między niedzielami?

Ale niespodzianka: no, no, obudzić się w odnowionym świecie, bo tak wygląda zimowy krajobraz, jakby ktoś umył szyby. Patrze i nie wierze, a przecież normalne – jest styczeń!

Słońce wyciągnęło mnie na długi spacer.

Po drodze do jeziora dla spacerowiczów. W tle moja uczelnia.

Przez mostek, przez lasek, pod górkę i w lewo…

M nastawił się na oglądanie zorzy polarnej, bo prognozy po wybuchach na słońcu obiecywały, ze będzie to możliwe nawet u nas. Niestety, odwołano obiecanki. Postanowienie M było tak silne, ze tak czy inaczej spakował aparat i pojechał za miasto. Zawsze warto. Tylko J przyrósł do komputera. Auuuuuu!!! (dźwięk wyjącego  wilka, to znaczy rodzica)