Ze wszystkich stron byliśmy bombardowani wiadomością o zaćmieniu księżyca. Az się odechciewa w tym patrzeniu uczestniczyć. A jednak wytrwaliśmy nad jeziorem do obiecanego wniebowzięcia.

Godzina 21.05 – jezioro lustrzane, ale nie ciągnie nas ponownie do wody

Godzina 21.47  siedzimy sobie, patrzymy i postanawiamy pojechać na druga stronę, bo wydaje nam się ze stamtąd będziemy widzieć księżyc.  Czekamy, rozglądamy się i ani śladu księżyca, a zaćmienie miało się zacząć 21.52.

Myśleliśmy, ze jedynym wydarzeniem tego wieczoru będzie spotkanie z tym stworzeniem.

Czyli wieczór uratowany, bo takie spotkania to rarytas nie tylko w takie upały.

Godzina 23.08 – jest… jakaś meduza na niebie, bo księżyca to nie przypomina. No ale cieszymy się, ze się pojawił, choć nie tam gdzie “miał”.

Godzina 23.17, cień ziemi zaczyna odsłaniać moon

Godzina 23.26 – prawie polowa odkryta.

No to zaliczone, odhaczone…, ale muszę przyznać, ze wieczór bez księżyca też byłby super wydarzeniem. Śpiew i krzyk nieznanych ptaków, kormoranów, roje ważek, żaba (ropucha?), oraz wymyślanie absurdalnych wytłumaczeń, dlaczego księżyc tak długo się nie ujawniał, a przecież było NAPISANE ze o 21.52. Jak się okazało nie było go widać, bo był wyjątkowo w cieniu, he! he!

Kiedy życie jest dla nas dobre, pokazuje, ze raj jest możliwy, tu na ziemi. Pomimo chorób. Pomimo śmiertelności. Pomimo tej niezrozumiałej tęsknoty, którą odczuwamy.

Jaki byłby świat gdyby Platon i Pitagoras nigdy nie wymyślili (a po nich następni), ze ten świat to tylko marna kopia/projekcja wspaniałego świata idei. Az trudno uwierzyć, ze jedna myśl, jak w “efekcie motyla”, mogła uformować ponad 2000 lat egzystencji człowieka, który czuje się zesłany na to życie. A gdyby narodziła się i zwyciężyła myśl, ze człowiek jest/ma być dobrym ogrodnikiem na tej ziemi i to stałoby się religią – czy miłość do tej planety byłaby tak silna, ze nie bylibyśmy w stanie jej skrzywdzić? A gdyby myśl narodziła się z kobiety? Jaka by to była myśl?

No i pływamy

Trudno powiedzieć, jedno jest pewne – takie upały, ciągnące się tygodniami to nie jest standard pogody w N. Do tego czasami burze. Pojechaliśmy popływać. Pływanie w pospiechu, bo nad górami pojawiły się ciemne i stłoczone chmury. Telefonowa kamera oddala obraz, wiec zdjęcie nie oddaje napięcia.

Dobrze, ze życie ma takie słoneczne chwile. Banalnie dobre i bezpieczne. Trzeba się nawdychać, wchłonąć, zaabsorbować te energio-dajne zapasy, by wydobyć dobre myśli gdy przyjdzie sztorm. Ten blog to takie sztormowe zapasy. I choć wydaje się powierzchownym pępkiem mojego świata, jest prawdziwy. Rośliny, owady, chmury, woda, powietrze, to wszystko… no i koty (choć nie nasze)…, to nie platońskie idee, to najprawdziwsza, inteligentna materia – taka jak ja.

W ogrodzie obrodziły owoce. W ciągu 3 tygodni deszcz padał tylko 2 razy, słońce piecze i ma się wrażenie, ze dzięki słońcu, a nie wodzie może być taki urodzaj. Takich temperatur N nie doświadczyła od 1947 roku. Chcieliśmy wyjechać na południe, ale tu czujemy się jak na prawdziwych, leniwych wakacjach. Brakuje tylko morza… no, ale są koty…

Wiśnie , nie są duze, ale takie już są, trochę dzikie, ale bardzo soczyste.

Maliny

Wisnie

Wiśnie do zamrożenia.

Nasze ulubione jezioro jest rezerwuarem wody pitnej, a do tego zatrzymane tamą. To ostatnie oznacza, ze woda czasami jest spuszczana. Nie byłoby to problemem, bo zmiana poziomu wody dzieje się bardzo wolno i nic nas nie wciągnie przez otwór w tamie, by wypluć w rzece. Problemem jest temperatura. Nigdy nie wiadomo czy zastaniemy ciepłą czy lodowata wodę. Po spuszczeniu, “krem” cieplej wody, (która oczywiście wygrzewa się na powierzchni), znika i szczekamy zębami (i kośćmi), zawiedzeni, ze gdyby nie regulowanie, to woda, przy codziennym nagrzaniu (32 stopnie w powietrzu/cieniu), miała by możne 30 stopni?

Tak czy inaczej, milo wskoczyć i wyskoczyć, a potem wygrzać się na ciepłych skalach.

Trudno uwierzyć, ale mamy tutaj “tropikalną” atmosferę. Temperatury do 32 stopni! A nawet pod parasolem w ogrodzie było 37!  A ja myślałam, ze mieszkamy na północy! W gazetach śmieją się z tych, którzy wyjechali na południe, do tak zwanych ciepłych krajów, i mają chłodniej, he! he!

Taka pogoda zachęca do siedzenia w ogrodzie pod parasolem, no a jak już się siedzi to nie można usiedzieć, bo zawsze można zacząć nowy sadzeniowy-projekt.

No to mam problem… gdzie posadzić?

Przyprawa oliwkowa – pierwszy raz się spotkałam z takim zapachem przyprawy. Przypomina mi zapach szyszek do kąpieli z dzieciństwa.

Zioło/przyprawa oliwkowa

A ta roślina, rośnie sobie – sama z siebie. Jak się okazało to dziurawiec, tak przynajmniej twierdzi moja znajoma. Jak się zgniecie te żółte kwiaty miedzy palcami to pojawia się czerwony, krwisty sok.