Od dawna chodziła za mną idea miniatur z porcelany, to znaczy własnoręcznego robienia. Będąc w Londynie, w Natural History Museum zafascynowały mnie miniaturki chińskie i japońskie, często zrobione z kości. Upewniło mnie to tylko, ze jeśli nie spróbuje teraz, to przeminie z wiatrem.

Wczoraj dostałam, od znajomej, trochę dobrej gliny i dziś spędziłam dzień na pojedynku, a właściwie na dialogu z glina. Niestety, moje jakościowe oczekiwania
w stosunku do gliny się nie spełniły. Glina to nie porcelana. W wydobyciu malutkich detali przeszkadzały mi ziarenka piasku. Tak czy inaczej, myślę ze sobie radze technicznie i już mnie ręce swędzą, a z porcelaną będzie przecież łatwiej tworzyć miniatury. Jutro spróbuje wypalić. (he! he! dowiedziałam się, ze czeka mnie kilka dni suszenia.

Japońskie miniaturki z Natural History Museum.

Powrót do makrofotografii. Cale dni na stojąco, ale jaka frajda. Gdyby tak mieć sponsorów i moc robić to co się lubi. Martwe owady i suche chwasty to moje motywy.

Takie sobie refleksje na tematy zbyt poważne:

Trudno uwierzyć, ze wszyscy jesteśmy w trybach czasu tej wielkiej maszynerii życia.Tej nienasyconej energii, którą przy życiu trzyma śmierć. Jest w mitologii greckiej taki chłopiec z czarnymi skrzydłami – Thanatos. “zlatuje na czarnych skrzydłach, wchodzi niepostrzeżony do pokoju i złotym nożem odcina konającemu pukiel włosów. W ten sposób, niby kapłan umarłych, poświęca człowieka na ofiarę bóstwom podziemnym i na zawsze odrywa od ziemi”. Taki obraz jest w stanie pogodzić nas z losem, ale jakieś kostuchy i kosy? – kto to wymyślił?