Byliśmy na wystawie japońskiej artystki Yayoi Kuzama. Artystka jest szalona (dosłownie), od wielu lat mieszka w zakładzie psychiatrycznym, ale to co tworzy jest dla wszystkich. Wystawa jest “przerażająco” popularna, tzn. tłumy wala do galerii.
Rzeźba woskowa przedstawiająca Yayoi
Rzeźba woskowa przedstawiająca Yayoi
Po wizycie w muzeum Accademia del Carrera i wystawie Malevica w muzeum sztuki współczesnej wspięliśmy się do starego miasta. Tam czekała na nas fantastyczna Bazylika Maria Santa Maggiore.
Dzień 7
Właściciel mieszkania, które wynajmowaliśmy w Bosco Ch. polecił nam Mantuę. Mantua przywitała nas targiem na placu Sordello. Chaotyczny/swojski widok zasłaniał uroki placu i nie można było tak naprawdę doświadczyć jego uroków. Targ jednak trwał bardzo krotko, i gdy wychodziliśmy z kilkugodzinnej trasy w Palazzo Ducale i muzeum w Castello di San Giorgio, z rynku zniknęły stragany, a po bruku uwijali się ludzie zamiatający trudny do oczyszczenia bruk. Z kamienic wypłynęły na plac stoliki kawiarni.
Niestety Mantua nie zrobiła na nas dużego wrażenia, ale myślimy, ze powodem jest niedotarcie do wszystkich ciekawych miejsc. Mieliśmy mało czasu i zapału, bo myśli przeniosły się znowu do Wenecji, do której mieliśmy pojechać jutro – a to oznaczało pobutkę o 6.00.
Targ na placu Sardello
Targ na placu Sardello
Bazylika St. Andrea:
Dzień 4. Doradzono nam dojazd do Wenecji pociągiem, ale nas to nie przekonywało. Samochodem zaoszczędziliśmy czas. M znalazł mały port na mapie: Fusina, tam zaparkowaliśmy samochód i popłynęliśmy łodzią do Wenecji (ok.25 min), do portu przy kościele Gesulti. Byliśmy bardzo zadowoleni z tego rozwiązania. W ten sam sposób dotarliśmy na wyspę dwa dni później.
Pierwszego dnia, z założenia, włóczyliśmy się po mieście, bo miasto to jakby trójwymiarowy obraz, muzeum samo w sobie. Czasami weszliśmy do jakiego kościoła lub na wystawę należącą do Biennale w Wenecji. Kilka zdjęć:
Dopływamy do kosciola Gesulti
Palazzo Ducale
Palazzo Ducale
Piazza St. Marco og Basilica di St. Marco
Piazza St. Marco
Canal Grande og kościół Santa Maria d. Salute na horyzoncie.
Basilica di St. Marco z umieszczonym barakiem dla pracujących na wysokościach.
Gondole do wyboru do koloru, ale 80 euro za 30 min!
Cześć Biennale w Wenecji
Do dyspozycji Biennale oddawane są rożne lokale, np. kościoły.
W Wenecji rzemiosło kwitnie, a na wystawach sklepowych można zobaczyć bardzo ciekawe, albo dziwne rzeczy:
Niestety skomplikowane jest szukanie odpowiednich zdjęć, bo iPhone i iPad, na których mam zdjęcia przestały współpracować z PC. Dlatego najpierw wrzucę zdjęcia, a potem będę porządkować i podpisywać.
Dalszy ciąg Museo di Castelvecchio w Weronie.
Dobrze być poza sezonem. Można w spokoju przepływać z pomieszczenia do pomieszczenia. Własnym tempem. Każdy obraz można studiować godzinami. Powinna istnieć wypożyczalnia obrazów, tak jak książek; bierzesz obraz z XIII wieku do domu na miesiąc i zakrywasz nim telewizor.
Fragment muzeum
Widok z muzeum
Dom nieszczęśliwej miłości. Właściwie nie mieliśmy zamiaru tam dotrzeć, ale było po drodze – Dom Juli Cassa di Giulietta. Oczywiście dom nie jest miejscem gdzie Shacespeare umieścił swoja historie, ale wszystko wskazuje na to, ze spełnia on wyjątkowa role. Ludzie z całego świata przyjeżdżają tu by prosić Julie o miłość. Mur wejściowy zasypany jest prośbami i listami do Julii. Wnętrza domu są jakby scenografią, pozostałą po ostatnim przedstawieniu. Wszystko jest fikcją, a jednak jak religia wypełnia tęsknoty ludzi i daje nadzieje. To miejsce daje ludziom to czego, żadne muzeum dać nie może, dlatego zawsze w nim pełno ludzi.
Słynny balkon. Tu nowożeńcy robią sobie zdjęcie na szczęście.
Widok z okna Cassa di Giulietta
A ten wehikuł czasu to miejsce do pisania listów do Julii. Apropos – poczta tez można wysłać.
Wejście na podwórko.
Chiesa di S.Anastasia (Kościół Sw. Anastazji) 1260 – włoski gotyk.
Capella Del Rosario (1585-1596)
Trudno uwierzyć, ze to ludzie stworzyli taka architekturę. Bez 3D programów i maszyn. Oni mieli coś co było bardzo tanie – CZAS. Wartość czasu mierzona wartością robotników, czyli za darmo. Dodatkowo w nagrodę zarezerwowane miejsce w raju.
Altare Centrego (1488-1502). Dedykowany dominikaninowi Tomaszowi z Aquiny . Obraz “Nasza Pani”namalowany przez Girolamo dai Libri (1477-1555) . Madonna siedzi miedzy Sw. Tomaszem i Sw. Augustynem.
Kościół Sw. Anastazji
Kościół Sw. Anastazji
Wieczorem obiad w Ristorante – Kościele Sw. Mateusza! Losy tego kościoła są bardzo nietypowe. Był wojskową pralnią w czasie 1 wojny światowej, magazynem, warsztatem produkującym dywany.
Restauracja w Kościele Sw. Mateusza
Wnętrze
Okna w podłodze odsłaniające podziemie kościoła.
Może nie całkiem muzyka Påske czyli Wielkanocna, ale przeszywa jak strzała. Norweska (Sami) piosenkarka Mari Boine:
https://www.youtube.com/watch?v=hFxObfOakY4
Dziś było otwarcie wystawy Johanne Rasmussen w Telemarksgalleri. Szczegolnie jedna z prac mnie powaliła swoim pięknem.
http://www.telemarksgalleriet.no/ukategorisert/inger-johanne-rasmussen-31-januar-5-april-2015/
Detal. Tkaniny są szyte ręcznie z małych wełnianych kawałków.
Detal.
Detal z poprzedniej tkaniny
Detal
Detal
Strach w oczach. Lat przybywa, a w głowie tak jakby ubywało. Pojechaliśmy na stok. Pierwszy raz tej zimy. Dziecko tez – dobrze, ze nie można zjeżdżać z komputerem. W zeszłym roku zainwestowałam w buty. Takie ładne, feminin, i tylko kilka razy w roku wychodzą z szafy.
Widok se stoku Gaustablikk na Rjukan, miasteczko gdzie rozegrała się walka o ciężką wodę.
Niestety zepsuł się wyciąg i musieliśmy czekać 45 min. Brrrrrr! Brrrrr! Zimno. Stanie w butach narciarskich…nic przyjemnego.
A sprytni, zadzwonili do Czerwonego krzyża…
Rjukan z samochodu
Stacja w Rjukan (na liscie Unesco). Stąd, w 1944 roku odpłynął prom z ciężką wodą. Norweski ruch oporu założył ładunki wybuchowe i prom, po krótkim czasie eksplodował.
Święta w Pueblo Acantilado, Hiszpania 18-30 grudnia.
Pierwszy raz postanowiliśmy spędzić Święta inaczej. Dla mnie była to ucieczka on gotowania. Dla nas wszystkich od objadania się, chociaż muszę przyznać, ze w czasie Świat restauracje miały całościowe meny, czyli 5-7 zakąsek, danie główne oraz deser. Za każdym razem wychodziliśmy objedzeni, a ze obiad jada się tu po godz. 19.00 lub 20.00 noce były fatalne! Pomimo, ze mieszkaliśmy w miejscu wypoczynkowym, nie potrafiliśmy usiedzieć na miejscu, przejechaliśmy ponad 1000 km!
Zakaski
A to się nazywało Foie. Sprawdziłam, to jest wątróbka ze specjalnie tuczonej kaczki. Dobrze, ze tego nie wiedzieliśmy wcześniej.
Ośmiornica frytkowana
Główne danie – Zając
Pueblo Acantilado to mini-miasteczko hotelowe, zawieszone na stromej skarpie.
Przez 5 dni mieszkaliśmy na skarpie z widokiem na morze. Potem przenieśliśmy się do mieszkania z widokiem na basen i miasteczko
Pueblo Acantilado
Oczywiście miasteczko ozdobione dekoracjami świątecznymi. Szopka i świecące choinki. Trochę dziwne, bo bez śniegu, zielono i kwiaty kwitną, ale na pewno bardziej podobnie do klimatu historycznych narodzin Jezusa.
Widok z balkonu w mieszkaniu nr 2. Niestety woda w basenie była bardzo zimna, a na zewnątrz 14-17 stopni
Pueblo Acantilado leży ok. 22 km. na północ od Alicante. Do Alicante dotarliśmy kilka razy. M. innymi “wdrapaliśmy się” windą na gore Monte Banacentil, gdzie znajduje się zamek St Barbara. Wspaniały widok na Alicante. Z Wiki: “Zamek znajduje się na wysokości 166 m n.p.m., na nagiej, jasnej skale. Początki założenia sięgają prawdopodobnie IX wieku, a nazwa może wywodzić się z arabskiego Banu-lQatil, czyli małżowina uszna (kształt góry).”
Widok z zamku na Alicante
Widok z zamku na Alicante. Taka okrągła arena po prawej stronie, poniżej środka to arena korridy
Widok z zamku na port Alicante
Widok z zamku na Alicante
Góra Banacantil, na której znajduje się zamek Sw. Barbary
Pojechaliśmy tez do Guadalest: “Little of the castle of San Jose (Saint Joseph) remains. It can be seen at the highest point of the cliff towering over the old walled town. The castle was very important due to its strategic situation. It was originally constructed in the 12th century, was reformed in the 15th and in 16th centuries, was practically leveled by an earthquake in 1644. The 1644 and 1748 earthquakes and the bomb attack in 1708 in the Succession War were responsible for its destruction. The Alcozaiba fortress is an 11th century fortress built by the Moors. It is located on the property of the Orduña House. Today all that is left is a restored tower.” (http://www.guadalest.eu/buildings-castles/alcozaiba-san-jose.htm)
Guadalest
Guadalest
Guadalest
Guadalest
Panorama z gory Guadalest na bardzo specjalne jezioro o kolorze jezior polodowcowych
Wyprawa do Port del Calp i wejście na gore Penyal de Ilfach, 332 m. Bardzo stromy klif, nie udało nam się wejść na gore, bo było bardzo ślisko, ale widok tak czy inaczej fantastyczny! Miło tez wiedzieć, ze przed nami tym szlakiem szedł pan Hemingway.
Widok na z Penyal d`Ifach na “Ibizę” – podobno przy dobrej pogodzie jest to mozliwe
Widok z Penyal d`Ifach w El Callpe
Widok z Penyal d`Ifach an El Callpe
Widok z Penyal d`Ifach an El Callpe
Wyprawa do Elche. Miasto słynie z Ogrodu palmowego El Huerto del Cura, gdzie znajduje się bardzo specjalna palma Imperial Palm. Jest to palma, która wypościła nowe pędy zbyt późno i wyrosły z matki zbyt wysoko. Matka dostarcza pokarm tym siedmiu “darmozjadom” od 165 lat,he! he! Cytuje ze stron ogrodu: This rare specimen of Palm Tree is the main reason for the popularity of the Huerto del Cura. Its name comes from the Empress Elisabeth of Austria (“Sissi”), to which Chaplain Castaño dedicated when she visited the orchard in 1894. A memory of this visit also lies in the bust of the Empress situated at the north wing of the Imperial Palm Tree.
The Imperial Palm Tree is approximately 165 years old. Far from being old, it is in its prime if we bear in mind that palm trees live without many problems for more than 200 years.
Its value as a botanical phenomenon lies in the fact that it deceives the laws of biology:
– The shoots of this specimen of palm tree generally develop at the base of the tree, when it is between 10 and 15 years old, however in this case they were formed when the father palm tree was more than 60 years old and at a very uncommon height of 2 metres, very far from the roots, where there is less sap.
– The palm tree has a large number of shoots (7) and has developed in perfection and symmetry.
– The children palm trees have acquired a colossal size after more than 130 years, feeding off the sap that comes from the central father palm tree.
Shortly before 1900, Chaplain Castaño set up a support to avoid that the weight of the children palm trees made them pull apart from the father palm tree. Currently, this formidable candelabra tree with 8 arms weighs more than 8 tons, measuring 17 metres in height. Some of the children palm trees have lost part of the harmony that they once had, but its grandeur and nobility remain indisputable.
(http://jardin.huertodelcura.com/en/la-casa/)
Imperial Palm
Gigantyczne kaktusy
El Huerto del Cura
El Huerto del Cura
El Huerto del Cura
El Huerto del Cura
El Huerto del Cura
El Huerto del Cura
El Huerto del Cura
El Huerto del Cura
Wprawa do Althea: takie sobie przeciętne miasteczko w Valencji.
Wycieczka do Alcoy, rezerwatu i Santuar de la Font Roja.
Miasteczko – może Relleu? Nie jestem pewna, ale zrobiło na mnie wrażenie. Gdy weszliśmy na wzniesienie to w mieście było słychać dziecięcy chór, śpiewający prawdopodobnie świąteczne kolędy. Atmosfera była niesamowita. Dźwięk unosił się nad miastem jak w gitarze.
Zatrzymaliśmy się przy ruinach jakiegoś domu. Takich opuszczonych domów widzieliśmy bardzo dożo. Prawdopodobnie i z Valencji młodzi uciekają ze wsi i rodzinne dobytki zmieniają się w ruiny, bo nikt ich nie chce kupić.
Santuar de la Font RoyaResztki po klasztorze a obok nowoczesne centrum naukowe (zdjęcie poniżej)
Po drodze zatrzymujemy się na cmentarzu. Bardzo zadbany i oczywiście dla nas bardzo inny.
A konewki wspolne
Wieczorem, po zjedzeniu olbrzymiego obiadu dotarliśmy do Alcoy.
Patronem Alcoy jest Sw. Jerzy.
Święty Jerzy
A to są relikwie, ale nie wiem czyje.
Relikwiarz
Alcoy
Lewa strona szydełkowej szopki
Prawa strona szydełkowej szopki
Alcoy
Kilka zdjec z Alicante: (wszystkie zdjecia robione iPhonem – przykre, ale zrobiłam sie leniwa jesli chodzi o dzwiganie lustrzanki…)
hmmmmmm… Święta…
Takich wiszących gwiazdorów, w rożnych rozmiarach spotykaliśmy we wszystkich miastach.
Ficus
Jak przystało na grudzień – lodowisko
Trudno uwierzyć, ze takie drzewa rosną na tej planecie (Ficus)
Alicante – centrum
To jest ciastko, nie muszla
dostaliśmy kawę z lodem. Gdy zapytaliśmy co mamy zrobić z lodem, kelner wzruszył ramionami…
Konserwa przeniosła mnie do Londynu. Deszczowego i rozpędzonego miasta, w którego podziemiach przepływają strumienie ludzi jak zbladłych komórek chorego organizmu. Ale jak już się wydostaniesz z tego pędu, do światła na powierzchni, to możesz trafić na skarby, które odmienią ciebie i może życie. Te skarby dla mnie to Museum of Natural History i Science Muzeum. Gdyby była tam posada nocnego psa-wartownika, to bym się zatrudniła. Za dnia dostać jakiś ciepły kąt w ukryciu, gdy ludzki strumień tu dociera i przynosi tornado hałasu, a w nocy wędrować w samotności, wśród martwych zwierząt, sztucznych mamutów, insektów na szpilkach, gigantycznych skamieniałości, świecących kamieni i kawałka księżyca, starych instrumentów medycznych, satelitów, mumii oraz sztucznej syreny, itp… itd… I choć to brzmi śmiertelnie martwo, “eksponaty” wydaja się tylko zatrzymane na czas gdy publiczność wypełnia sale, a jak ostatni człowiek opuści musem, to zaczynają oddychać i rozprostowywać kości.
To jest ta “sztuczna” oszukana syrena, prawdopodobnie z Japonii. W 17-18 wieku był to kolekcjonerski kąsek, ale dziś wiadomo, ze jest to połączona małpa z ryba. Niestety szansa na naukowe potwierdzenie istnienia syren została zaprzepaszczona.
Museum of Natural History – Sala wejsciowa
Hotel, tuz przy muzeum.
Trzy olbrzymie pomieszczenia wypełnione eksponatami. Pomieszczenia starej biblioteki z 1823 roku. Teraz zbiory pod tytułem: The Enlightenment czyli Oświecenie.
Fossile w Museum of Natural History
An Antique Collection (Antyczna kolekcja). Witryna wypełniona kolibrami. (ok.1815 zarejestrowane)
A jak mi się znudzi, to pożyczę ubranka kosmonautów i odwiozę z powrotem ukradziony kawałek księżyca.
To jest odtworzona sala operacyjna w skali 1:1. To chyba najdłuższa operacja na świecie. Ostatni raz tu byłam w 2006.
Jeśli się leci liniami Norwegian, można podłączyć się do internetu i śledzić przemieszczanie się samolotu.
Powrót. Anglia doświadcza strasznych powodzi. Zdjęcie z samolotu
I tak sobie siedzę w latającej konserwie lecącej 788 km/h, na 11.875 npm
Dzisiaj odbyło się pierwsze spotkanie zainicjowane przez moje znajome – guerilla (partyzanckie) szydełkowanie. Tego rodzaju szydełkowanie jest bardzo rozpowszechnione na świecie. Polega na akcji ozdabiania/ochraniania obiektów/miejsc w miejscach publicznych.
Spotkanie w kawiarni – zadanie szydełkowania kwiatów.
Rezultaty
Przykład “oszydelkowania” drzewa. Zdjęcie z internetu.
Inny przykład guerilla-szydełkowania.
Guerilla knitting (ang.). Zdjęcie z internetu.
Philip Glass i Glassworks. Muzyka, do której zawsze wracam.
http://www.youtube.com/watch?v=imbwn6iVryQ
Tan Dun – z filmu Hero
http://www.youtube.com/watch?v=HCkbfapn-I4
